Στίχοι

Καθρέφτης Ονείρων (2014)
Η πτώση
Ο κανόνας της σιωπής
Χορεύοντας στα συντρίμμια
Ασυμφωνία με τον θάνατο
Μια μπαλάντα για την Villa
Η Μελωδία της Αρρυθμίας
Χαραγμένη καρδία
Καθρέφτης ονείρων
Otso
Σπορά του μίσους
Η δική μας πατρίδα

Πριν Το Τελευταίο Σύμπτωμα (2010)
Τεχνητή χαρά
Λευκές σελίδες
Άδεια περηφάνια
Παλιάτσος
Χίλια ουρλιαχτά (Feat Γιάννης από Μεθυσμένα Ξωτικά)
6
Καμία ενοχή
Συνωμοσία της συνείδησης
Αιώνες καταδίκης

Self-Titled Demo (2008)
Σαν μια γροθιά
Όλα γι’αυτην
Σε ότι πίστεψα
Ο χρόνος πίσω δεν γυρνά
Μπυροποσία

Καθρέφτης Ονείρων (2014)

Η πτώση

Με βλέμμα που βρυχάται το χρόνο σταματάς
Συνήθισες, συνήθισα και πάνω στη συνήθεια πατάς
Και μου καρφώνεις στο πίσω μέρος του μυαλού
Εικόνες και μηνύματα εκείνου του άρρωστου εχθρού

Που σε ξυπνά τις Κυριακές και σε κοιμίζει τις αυγές
Κι όταν χαράζεις νέα αρχή σου ρίχνει αλάτι στις πληγές
Που σ’ έχει μάθει από παιδί να δίνεις τόπο στην οργή
Μονάχα για εκείνους που η ανάγκη σε ωθεί

Και να ‘μαι εδώ ξανά σε μια σκηνή χαμένη
Με μόνο χορηγό το μίσος που επιμένει
Να πολεμάω τους εχθρούς με τους δικούς μου όρους
Κι ότι ορίζει υποταγή σε δεδομένους ρόλους

Τώρα εγκλωβισμένη σ’ ένα χάσμα τραγουδάς
Εκείνα τα στιχάκια που μιλάν για φυλακές
Ότι “εννοείται” θα θυμάσαι, αν και εύκολα ξεχνάς
Και η κατάρα του συμβιβασμού θα σε ορίζει

Θα σε ξυπνά τις Κυριακές, θα σε στοιχειώνει τις αυγές
Θα ‘ναι πάντοτε εκεί να σου τσακίζει τις στιγμές
Και να σου δίνει αφορμή για μια δήθεν διαφυγή
Μέσα από μια πτώση ηρωική
[back to top]

Ο κανόνας της σιωπής

Είναι μέρες που στο λέω
Στην καρδιά μου αλυχτούν
Ψίθυροι από τις νύχτες
Που έλεγες ποτέ δεν θα ‘ρθούν
Είναι μέρες που πονάνε
Στο μυαλό μου αντηχούν
Σαν τους κρότους απ΄ τις σφαίρες
Όταν τους αθώους τρυπούν

Είναι μέρες που σκορπίζω
Που τις πούλησα φτηνά
Για άλλους μια μικρή γραμμούλα
Χαραγμένη σε κελιά

Μα είναι μέρες που μου είπες
Στο μυαλό είν’ που χτυπούν
Και θυμίζουν τις βελόνες
Που τα χέρια σου τρυπούν

Μα τώρα εκεί
Στην αυλαία μιας σκηνής
Που δεν διάλεξες να δεις
Στον απόηχο ενός ύμνου θλιβερού
Ψάχνεις να βρεις
Τρόπους να μην αφεθείς
Στον κανόνα της σιωπής
Σε μια δίνη που ρουφάει το μυαλό

Είναι μέρες που ουρλιάζω
Στίχους κάτω από τη γη
Να με ακούνε μόνο οι λύκοι
Οι κολασμένοι και οι τυφλοί

Είναι μέρες που με φτύνω
Και αρνούμαι ότι είμαι εγώ
Και σε ανύπαρκτους σωτήρες
Ψάχνω να απολογηθώ

Είναι μέρες που τα λάθη
Φαίνονται τόσο σωστά
Και οι αναμνήσεις απ΄ τα πάθη
Είναι η μόνη συντροφιά

Μα είναι μέρες που μια φλόγα
Σε μπουκάλι σαν ευχή
Θα πετάξει και θα κάψει
Κάθε χάρτινο κλουβί
[back to top]

Χορεύοντας στα συντρίμμια

Γιατί πες μου γιατί
Σταυροί στολίζουν τις αλάνες
Και τους δρόμους που περπάταγες παιδί
Ήσουν παιδί όταν αντίκρισες το αίμα
Μα η σφαίρα στην πληγή αδελφική

Τα παιδικά σου σκίτσα ζωγραφίζεις
Πάνω σε γκρίζα τσιμεντένια φυλακή
Και τα παιχνίδια σου έχουν μείνει ίδια
Τώρα κερδίζουν όμως πάντα οι κακοί

Το σχολείο του πολέμου αρχίζει
Απολυτήριο παίρνουν μόνο οι μισοί
Κάθε μέρα μια καινούργια λέξη
Πόνος, όλεθρος, απώλεια, συντριβή

Και αν προσπάθησες δεν τα ξεχνάς
Της ζωής τα καυτά σημάδια
Το παιδί σου σφιχτά θα κρατάς
Πάντοτε αγκαλιά τα βράδια
Μια χαρακιά στα στήθη μπροστά
Την κρατάς φυλαχτό
Και τα μάτια σου πάντα ανοιχτά
Σαν πηδάς στο κενό

Γιατί πες μου γιατί
Σκύλα και Χάρυβδη να ορίζεις
Διάλεξε τύραννο βορά να του δοθείς
Έχεις χαθεί
Προδότη ήρωα θυμίζεις
Μέσα απ’ τις στάχτες σου γεννιέσαι απ’ την αρχή

Σε ένα στενό συνάντησες τον Κάιν
Είχε χαράξει στο όπλο του Άβελ τη μορφή
Σε ρώτησε μικρέ μήπως τον είδες
Πάνω στον τάφο κάποιοι έστηναν γιορτή

Τώρα μέσα στα σκοτάδια ψάχνεις
Μια πατρική φιγούρα να πιαστείς
Μα η μοναξιά σου μέσα σε παγώνει
Στο τζάκι παραμύθια καις να ζεσταθείς

Και αν προσπάθησες δεν τα ξεχνάς
Της ζωής τα καυτά σημάδια
Το παιδί σου σφιχτά θα κρατάς
Πάντοτε αγκαλιά τα βράδια
Μια χαρακιά στα στήθη μπροστά
Την κρατάς φυλαχτό
Μα τα μάτια σου πάντα ανοιχτά
Σαν πηδάς στο κενό

Τώρα λίγο πριν το τέλος μες στα μάτια σε κοιτώ
Αντανάκλαση πολέμου του θανάτου τον καρπό
Σε σημαία έχεις φασκιώσει του πολέμου το μωρό
Την καρδιά μου ακονίζω τη ζωή σου αφαιρώ
[back to top]

Ασυμφωνία με τον θάνατο

Δεν έχω χρόνο και από πού να ξεκινήσω
Δεν έχω τρόπο την καρδιά σου να αγγίξω
Ούτε κουράγιο τη θλίψη για να θάψω
Μονάχα δάκρυα και ένα τραγούδι για να γράψω

Έχω Ερινύες στο κεφάλι μου χορεύουν
Μα έχω και χάπια που τη σκέψη κυριεύουν
Εδώ και χρόνια απαρνιέμαι την ελπίδα
Με αυτήν στο πλάι μου αδιέξοδα μπροστά μου μόνο είδα

Το είδωλό μου μοιάζει νεκρό
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κρατάει ζωντανό
Οι αναμνήσεις που φωνάζουνε ντροπή
Ή μήπως οι ευτυχισμένοι μου εχθροί

Δεν έχω χρήμα την αγάπη να αγοράσω
Ούτε πατρίδα στο όνομά της για να σφάξω
Δεν έχω τίποτα στον κόσμο αυτόν να χάσω
Δυο κέρματα μονάχα το ποτάμι να περάσω

Ψάχνω ένα χέρι απ΄ το τέλμα να με βγάλει
Μα όλοι μου σπρώχνουνε πιο μέσα το κεφάλι
Σε όσους στέκονται το τέλος μου να δούνε
Βγάζω τη γλώσσα μου να τη θυμούνται πριν να κοιμηθούνε
[back to top]

Μια μπαλάντα για την Villa

Τι κι αν έχουν περάσει τα χρόνια
Το θυμάμαι σαν τώρα καλά
Πόσο μέσα μου ένιωσα ρίγος
Με την πρώτη κραυγή λευτεριά

Μου ΄χε δείξει το δρόμο ένα σπίτι
Άγριες νότες μέσα αντιλαλούν
Από ιδέες φτιαγμένοι οι τοίχοι
Που το φόβο στα μάτια κοιτούν

Σαν μια όμορφη εικόνα απ΄το μέλλον
Σαν τις πρώτες σταγόνες βροχής
Και σαν φάρος χτιστός να σκοτώνει
Τα σκοτάδια τις καταστολής

Η σπορά της χιλιάδες αγώνες
Στους ανέμους μιας πόλης νεκρής
Μια φωνή που ραγίζει την θλίψη
Σ΄ ένα φόντο βουβής προσευχής

Για ανομία και τρόμο μίλησαν
Μα την χούντα κρυφά νοσταλγούν
Σε κρατούν ασφαλή μην φοβάσαι
Στο δελτίο των οχτώ θα στο πουν

Στο πλευρό τώρα σφίγγουν τα όπλα
Και αντίστροφα μέρες μετρούν
Γιατί ξέρουν πως δεν θα σκοτώσουν
Όλα όσα δεν κατανοούν

Κι αν οι δήμιοι απόψε νομίζουν
Πως τυφλά την ιδέα χτυπούν
Οι φωνές μας εδώ θα θυμίζουν
Πως χιλιάδες μπροστά τους θα βρουν

Όσο βία και φόβο θα σπέρνουν
Οι γροθιές θα κοιτάνε ψηλά
Σ’ αγαπώ θα σου γράφω στο τζάμι
Κι όλοι γύρω σου χαμογελάν
[back to top]

Η Μελωδία της Αρρυθμίας

Και έτσι άπλα ξεκινώ για ένα ταξίδι στο αύριο
Σε μία πόλη μουντή, οπού παλεύεις για έστω και μία πνοή
Σε μια ζωή φυλακή, φυλακισμένος ισόβια
Ψάχνω να βρω πως μπορεί η ύπαρξη μου επιτέλους να εξεγερθεί

Βάζω στη πόλη φωτιά μήπως και λιώσουν τα κάγκελα
Και μεσ’ τις φλόγες γελώ, νιώθω ελεύθερος κι ας είμαι ακόμα εδώ
Για μία στιγμή σταματώ, για να κοιτάξω τριγύρω μου
Και βλέπω τη μοναξιά να μου γελάει και εκείνη ειρωνικά

Το παρελθόν μου στείρο δεν μπορεί να βοηθήσει
Και η σκέψη μου διχάζεται και με τρομοκρατεί
Παρανοώ στα 20 , γράφω φιλοσοφίες
Χτυπάω κάτω την πένα μου μα εκπυρσοκροτεί

Κρατώ τα μάτια κλειστά, πνίγω τη μαύρη συνείδηση
Και βλέπω εικόνες πλάστες, ένα πλανήτη γεμάτο θηριοδαμαστές
Ένα πλανήτη τυφλό, υποταγμένο στο θέαμα
Μα λίγο πριν τυφλωθώ σπάω το ποτήρι γιατί είναι ακόμα μισό

Το μέλλον μου αβέβαιο μα προγραμματισμένο
Το είναι μου όμως αντιδρά και επαναστατεί
Πιάνω ξανά την πένα μου να γράψω 5 λέξεις
Η σκέψη μου όμως φλέγεται και καίει το χαρτί
[back to top]

Χαραγμένη καρδία

Κλείνω τα μάτια προσπαθώ ν’ ακούσω την φωνή σου
Μα τρεμοπαίζουν οι σκιές και οι χορδές μου τρίζουν
Είν’ η μορφή σου ζωντανή μα χάνεται σαν χάδι
Εκεί αντίκρυ στέκεσαι και ψιθυρίζεις κάτι

Δες τη ζωή σου σα παιχνίδι
Κι αν μεγαλώσεις ξαφνικά μην το ξεχνάς

Μα εγώ θα στέκομαι εκεί με ανοικτά τα μάτια
Και θα κοιτώ τον ουρανό θα βλέπω τ’ άστρα
Θα τραγουδώ φωναχτά όπως μαζί σου
Κι αν έρχονται κάποιες στιγμές που σκίζεται η ψυχή μου
Τρίζω τα δόντια δυνατά και τρέμει το κορμί μου
Μα δεν κοιτάω χαμηλά και τη ζωή γυρεύω
Τα όνειρα μου δεν ξεχνώ μόνο γι αυτά παλεύω

Κι αν ήταν λίγες οι στιγμές και το μυαλό τις σβήνει
Τα λόγια ‘μείναν χαρακιές μες της καρδιάς την μνήμη
Χαμόγελο σαν της αυγής κρατάω διαθήκη
Το βλέμμα σου θα ομολογεί θα μου θυμίζει κάτι
[back to top]

Καθρέφτης ονείρων

Στιγμές που περάσαν θυμίζοντας όνειρα
Σκέψεις παλιές, ώριμες σκέψεις
Ξυπνάνε ξανά, βρυχώντας στα αυτιά μου
Γνώριμους ήχους, γκρίζες εικόνες

Όνειρα ξεπηδούν απ’ τις στάχτες
Ουρλιάζοντας για χαμένους αγώνες
Ξεχασμένες ιδέες, ξανά προδομένες
Πασχίζουν να βρουν, ανάσα ζωής

Τα όνειρα βαλτώνουν όταν κοιμάσαι, δίνοντας μια αίσθηση χαράς
Ευνουχίζοντας την διαύγεια της σκέψης
Ονειρεύομαι μες το βάλτο του ύπνου, μα ήρθε η ώρα ν’ ανοίξω τα μάτια
Ν’ αντικρίσω το φως μιας νέας ημέρας
(και κάποια κεφαλαία στις αρχές τον φράσεων ήταν μικρά)

Στάχτες γύρω μου νεκρό ολόγραμμα
Ταξιδεύω σε μια όαση της σκέψης
Μα η λήθη είναι αυτή που με σπρώχνει μακριά
Μ’ αναφιλητά ξυπνάω απ’ το κώμα

Σπάω τα δεσμά που σφίγγουν το είναι μου
Κρίκοι προστίθονται, μέρα τη μέρα
Αγώνας επιβίωσης για έμπειρους λύτες
Που στέκονται όρθιοι, όλες τις νύχτες

Κι όταν, όλα γίνουν ξεκάθαρα
Ουρλιάζεις με απόκοσμη φωνή
Με ελπίδα να ξυπνήσει το είδωλο
Σπάς τον καθρέπτη και πάλι απ’ την αρχή

Κι όταν έρθει η ώρα να φύγουν τα σύννεφα κλείσε τα μάτια, δες την αλήθεια
Και σκέψου βαθιά, την νέα εικόνα
Τι κι αν φωνάζεις με όλη σου την δύναμη η γυάλα δεν σπάει μονάχα ραγίζει
Όμως είσαι κοντά, είσαι κοντά

Όλα γύρω σου δεν έχουν νόημα
Γιατί εξισώνονται με την σκέψη
Η λύση που έψαχνες ήταν πάντα εκεί
Μα την βρήκες μοναχά με την πράξη
[back to top]

Otso

Πάλι με ρώτησες πόσο θα συνεχίζω
Και αφού μεγάλωσα γιατί δεν ηρεμώ
Πάλι μου ζήτησες στο σπίτι να γυρίσω
Καιρός να χαλαρώσω λίγο να συμμαζευτώ

Πάλι μου πρότεινες ποιό κόμμα να ψηφίσω
Αφού είχες δει και έναν σωστό πολιτικό
Την μουσική μου βρήκες πως να την πουλήσω
Και μου ‘γραψες και ένα ρεφραίν πολύ εμπορικό

Λύσσα νιώθω την κιθάρα σαν κρατήσω
Και εξαρτημένος απ’ το γρήγορο ρυθμό
Έχω δύο στίχους μεσ’ τα μούτρα τους να φτύσω
Από μια φλέβα τεντωμένη
Που τρέμει στο λαιμό

Και ύστερα μου ‘πες κοίτα λίγο και το μέλλον
Το πως θα ζήσω μάλλον πρέπει να σκεφτώ
Μα εγώ μωρό μου θέλω όλα να τα διαλύσω
Δεν ψάχνω μέρος να λουφάξω ούτε να κρυφτώ

Μα από παιδί είχα αλλεργία στις γραβάτες
Και προτιμούσα απ’ τα λουλούδια τα καρφιά
Πάντα στο μπράτσο μου καρφίτσωνα κονκάρδες
Και στα εθνικά ιδεώδη έβαζα γέλια βροντερά
[back to top]

Σπορά του μίσους

Σου μίλησαν για σεβασμό
Τι είναι λάθος τι σωστό
Απ΄ το σχολείο στο στρατό
Άντρας απ΄ τα 18

Μα δεν σου κρύψανε καλά
Τη ματωμένη τους ποδιά
Μόνος την ξέθαψες πίσω
Από χίλια τρύπια ιδανικά

Έβλεπες έπαιρναν όλοι σειρά
Μαύροι τσιγγάνοι εβραίοι και φρικιά
Κάθε σου νύχτα κοιμόσουν καλά
Τι σχέση έχουν με μένα όλα αυτά

Μα χθες σε χτύπησε αστραπή
Ο φίλος σου είχε σκοτωθεί
Τον μαχαιρώσανε πρωί
Μονάχος του ήταν, 10 αυτοί

Κουράγιο βρήκε να αμυνθεί
Μα ξέρεις πάντα οι δειλοί
Πίσω απ΄ την πλάτη σε χτυπούν
Μήπως και λίγο θάρρος βρουν

Αναρωτιόσουνα γιατί
Ήταν μονάχα ένα παιδί
Μετά σου είπαν κυνικά
Σπαστά μιλούσε ελληνικά

Θα του τα μάθαινες του είχες πει
Γελούσατε στην πρωινή την προσευχή
Μια ελπίδα για νέα ζωή
Σε ένα κοντέινερ πριν χρόνια είχε κρυφτεί

Τώρα το νιώθεις πως δεν έχεις παλμό
Μόνος σου πάντα και ας είναι όλοι εδώ
Σε κοροϊδέψανε σε βρήκαν αγνό
Ναζιστικά τώρα χαιρετάς το γκρεμό

Μην περιμένεις άλλο πλέον να σε βρούνε ξανά
Στάσου στα πόδια σου σφίξ’ τη γροθιά
Φράξ’ τους το δρόμο πριν να ‘ναι αργά
Το μίσος σκότωσε και ζήσε ελεύθερα πια
[back to top]

Η δική μας πατρίδα

Είναι μέρες που ξεχνιέμαι ξανά
Όπως τότε είκοσι χρόνια παλιά
Mοιάζαν όλα μαγικά
Ξεκινούσαμε το βράδυ
Kαι χανόμασταν σε χίλια παιχνίδια τρελά

Και είμαστε ακόμα εδώ
Σ’ αυτά τα ίδια τα μέρη
Με μία ακόμα κραυγή, εφηβική
Μα είμαστε ακόμα εδώ
Θρέφοντας το ίδιο θηρίο
Με φυλαχτά του χθες, εικόνες ζωγραφιστές, πλατείες μακρινές

Μεσ’ τα πάρκα ξεγνοιασιάς φωνές
Και των δρόμων συμμορίες πολλές
Μοιάζαν τόσο αληθινές
Και του δρόμου το παιχνίδι
Είναι αυτό που μας κρατάει ζεστούς, ζωντανούς

Και είμαστε ακόμα εδώ
Σ’ αυτά τα ίδια τα μέρη
Με μία ακόμα κραυγή, εφηβική
Μα είμαστε ακόμα εδώ
Θρέφοντας το ίδιο θηρίο
Με φυλαχτά του χθες, εικόνες ζωγραφιστές, πλατείες μακρινές

Κάθε βράδυ παίζαμε κυνηγητό
Πότε με τους ασφαλίτες, πότε με το μπατσικό
Και τα σπρέι τα πετούσαμε σε μέρος γνωστό
Να τελειώσουμε τ’ αστέρι που χε μείνει μισό

Μέσ’ τους κάδους πάντα ανάβαμε φωτιά
Για να καίει όλο το βράδυ παραμύθια παλιά
Να ζεσταίνει την καρδιά μας με όνειρα τρελά
Και εκείνη να χτυπάει πιο δυνατά

Η μόνη πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια
Αυτήν αγαπώ , αυτήν νοσταλγώ
[back to top]

Πριν Το Τελευταίο Σύμπτωμα (2010)

Τεχνητή χαρά

Τα όνειρα μου σβήνουν κοντεύουν να χαθούν
Όλοι κάπου γύρω ψάχνουν να πιαστούν
Υποκρίνομαι πως είμαι και νιώθω καλά
Σε μια όμορφη τεχνητή χαρά
Μου κλείσανε τα μάτια μου θολώσαν το μυαλό
Είμαι τόσο μόνος και άδειος εδώ
Σε μια κοινωνία μαγεμένη απ’ τα εφέ
Που θέλει να πιστέψω στη χωρά του ποτέ

Αρνούμαι να παραδοθώ σ’ αυτό το ρυθμό
Και ας είναι η μουσική μου φιτιλιά στο κενό
Τους μοιάζει τρελό, μα θα εκραγώ

Παλεύω να κρατήσω ναρκωμένο το θυμό
Δεν έχω καταλάβει της καρδιάς μου το ρυθμό
Ποιος είμαι, που πάω και πως να εκφραστώ
Πως όρθιος να μείνω μες τον πανικό
Μου πουλήσαν ιδέες, εκπτώσεις, προσφορές
Ρούχα να φορέσω και ανάγκες γραφικές
Καθόλου τυχαίες συγκυρίες ιδανικές
Σταγόνες ηρεμίας, μα προσωρινές
[back to top]

Λευκές σελίδες

Ζωές κενές λευκές σελίδες
Μέσα στη νύχτα ψάχνουν μελάνι
Και ένα χέρι να τους γράψει
Μια ευχή, ένα σ’ αγαπώ
Μα βρίσκουν μόνο λευκό μελάνι
Και καλαμάρι που μοιάζει πολύ μυτερό
Και όσο και αν γράψουν όλα είναι ίδια
Μόνο για λίγο θα βρουν το θεό

Αλλά ο θεός τους γυρίζει την πλάτη
Σε σελίδες λευκές βάζει μόνο φωτιά
Και τις στάχτες φυσά στον αέρα
Τον ακούω γελάει δυνατά

Ζωές κενές παλιές κιθάρες
Μέσα στη νύχτα ψάχνουν μια πένα
Και ένα χέρι να τους παίξει
Μια μελωδία, ένα σκοπό
Μα βρίσκουν μόνο σπασμένη πένα
Και ένα χέρι που μοιάζει πολύ λαμπερό
Αλλά ποτέ η σιωπή δε θα σπάσει
Μόνο για λίγο θα βρούνε ρυθμό

Αλλά ο ρυθμός στο χορό δε θα φτάσει
Θα μείνει πένθιμος για άλλη μια φορά
Τη σιωπή θ’αγγαλιασει η μέρα
Δεν θ’ ακουστούν οι κιθάρες ξανά

Μα εγώ το Άσπρο θα γεμίσω με χρώμα
Δεν φοβάμαι κανενός θεού τη φωτιά
Μες τις στάχτες του θα βρω να χορέψω
Και με θάρρος θα κοιτάω ψηλά
Μια τρελή μελωδία θα γράψω
Θα γελάω, θα κλαίω όταν θέλω εγώ
Την παλιά την κιθάρα θα σπάσω
Τις χορδές θα φοράω φυλαχτό
[back to top]

Άδεια περηφάνια

Στιγμές αθροίζω και μετρώ, το λάθος, το σωστό
Ψάχνω την άδεια περηφάνια μου να σώσω στο χαμό
Στις εξουσίας το κενό, ακόμα τριγυρνώ
Και λίγη ουσία προσπαθώ για να στριμώξω συνεχώς
Στα ίδια λάθη ακροβατώ, θέλω να γαντζωθώ
Λόγο στην ύπαρξη μου ψάχνω να γελάσω το παρόν

Ψάχνω μέσα μου να βρω, τον αυτοσεβασμό
Που μ’ έκανε στα ματιά σου να με κοιτώ
Έχουν περάσει λες πια, χίλια χρόνια μακριά
Μ’ ακόμα η διαδρομή φαντάζει τόσο κοντινή

Σταμάτησα ν’ αναπολώ, το μέλλον αψηφώ
Κουράστηκα τα είδωλά μου να σκοτώνω, προχωρώ
Στην προσμονή υπνοβατώ, στης λήθης το λευκό
Στης μοναξιάς το τέλμα αρνούμαι να ενδώσω και αντιδρώ
[back to top]

Παλιάτσος

Ένα όνειρο μέσα σε χάρτινο κουτί
Το μυαλό μου τα χάνει ψάχνει για διαφυγή
Σε μια εύφλεκτη πόλη για φωτιά δε μιλώ
Μα σαν έρθει η ώρα μια σπίθα πετώ

Γιατί ποτέ δε θα είμαι εκεί
Σ’ αυτά που φτιάχνεις με τη λογική
Θα ‘μαι παλιάτσος σε σάπιο σκαρί
Πάντα θα χάνομαι μεσ’ τη βροχή
Μέχρι να λιώσει απ’ τη μάσκα η μπογιά
Απ’ το καπέλο θα στάζει φωτιά
Και όταν καούν της στολής τα δεσμά
Το πανηγύρι θ’ αρχίσει ξανά

Άδειοι δρόμοι τη νύχτα σ’ ένα τόπο ανίας
Ψάχνοντας για μια τρυπά μιας μικρής ουτοπίας
Σ’ ένα ασπρόμαυρο μέλλον το παρόν μου θα ζω
Και θα ψάχνω μια φλόγα να καώ να σωθώ

Θα διασκεδάζω τη λογική
Φυλακισμένος στου ονείρου τη γη
Και κάθε μέρα που θα περνά
Μέσα από τα σπλάχνα μου η οργή θα ξεσπά
[back to top]

Χίλια ουρλιαχτά (Feat Γιάννης από Μεθυσμένα Ξωτικά)

Βλέπω ξανά μπρος στα μάτια μου το ίδιο σκηνικό
Μια υπόσχεση δεμένη με θηλιά απ’ το λαιμό
Μου ζητάει μεθυσμένη να ξεχάσω τα παλιά
Να γυρίσω τη ζωή μου πίσω χίλια ουρλιαχτά
Να ξεχάσω την εκδίκηση που χρόνια αναζητώ
Και να την ακολουθήσω στο απέραντο κενό
Περιμένοντας να σβήσει και πάλι η φωτιά
Και να πνίγομαι μονάχος στην δικιά μου αγκαλιά

Πάει να μπει στα όνειρα μου να μου πάρει το μυαλό
Έχει θάρρος έχει πείσμα και ατέλειωτη πειθώ
Και με κάνει μες το βράδυ να κουρδίζω το στυλό
Για να γράψω ένα τραγούδι για όσα μ’ έκανε να δω
Να της δείξω πως οι μαχαιριές της κόστισαν πολλά
Ότι τώρα έχω φύγει είμαι μίλια μακριά
Σ’ ένα κόσμο που ποτέ στη ζωή της δεν θα βρει
Που ίσως κάποτε τον είχε μα δεν ήταν αρκετή

Εδώ, ένα βήμα απ’ το γκρεμό
Τη θέληση μου συγκρατώ
Και κοιτώ τον πειρασμό μες τα δυο του μάτια
Είναι το βλέμμα του βαθύ
Και η πτώση ηδονική
Μα στο τέλος της βουτιάς σου γελάει το ψέμα

Τις σειρήνες έχω χάσει έχουν εξαφανιστεί
Στο κατάρτι έχω δέσει μόνο την πειρατική
Στο λιμάνι δεν γυρίζω και ας φυσάει κατά εκεί
Πάω κόντρα στον αέρα και σε κάθε λογική
Τα σημάδια μου κοιτάζω όμως δεν αναπολώ
Έχω μάθει ν’ αποφεύγω και όχι να υποχωρώ
Μεσοπέλαγα τα κύματα θα είναι πιο ψηλά
Τα όνειρα μου όμως δεν δένονται σε κάβους με σκοινιά
[back to top]

6

Missing
[back to top]

Καμία ενοχή

Θα έρθει μια μέρα που θα με θυμηθείς
Τα μάτια σου θ’ ανοίξεις και μπροστά του θα σταθείς
Θα φοβάσαι ν’ αναπνεύσεις και θα τρέξεις να κρυφτείς
Θα εξαφανιστείς
Συνέχεια αλλάζεις και αδιαφορείς
Φοράς τις παρωπίδες και εθελοτυφλείς
Τώρα όμως ζεις ειρωνεία τραγική
Και ψάχνεις το γιατί

Στο χάρτη που σου δώσανε σβήσε τη διαδρομή
Σε μονοπάτια μοναξιάς θα βρεις διαφυγή
Κατάρα η απάθεια αδιέξοδο η ντροπή
Πυξίδα στο ταξίδι σου κράτα την ενοχή

Τώρα που ακούς την πόρτα να χτυπά
Σου φέρνει μια σκέψη δυνατή απ’ τα παλιά
Σου κόβονται τα πόδια, τα μάτια σου στεγνά
Ο χρόνος σταματά
Υπόσχεση στο φόβο, με λόγια δανεικά
Δεν πρόκειται να γίνουνε ποτέ πραγματικά
Αν δεν ανταποδόσεις γελώντας τα πυρά
Θα ηττηθείς ξανά
[back to top]

Συνωμοσία της συνείδησης

Φυλακίσανε τις στιγμές, τις ανάγκες λένε ενοχές
Συμπυκνώσαν την ιεραρχία σε έναν άσπρο ζουρλομανδύα
Θέλει απάντηση μαζική, εκατομμύριων κραυγή
Να διαπεράσει τα ψυχιατρεία, την τερατόμορφη κοινωνία

Τύλιξες γύρω σου θηλιά να κρεμαστείς
Ψάχνεις για μια άγνωστη αγκαλιά να κρατηθείς
Τις αλυσίδες σου όλο σφίγγεις και τραβάς
Που βρίσκονται όλοι όσοι γνώρισες ρωτάς
Κρύβεις το φόβο στο συρτάρι να μη δεις
Μα πίσω σου άβυσσος δε φαίνεται κανείς
Εσύ ο σκλάβος και ο δεσμώτης της φωτιάς
Σωτήρες τώρα μάταια αναζητάς

Τώρα διάλεξα διαδρομή και είμαι μοναχά στην αρχή
Ψάχνω την υπέρτατη πράξη, διεκδικώ όσα το μέλλον μου έχει τάξει
Όλα όσα μου πήραν θα βρω, στα κελιά τους θα εκραγώ
Με όση έχω καρδία και μυαλό, μόνη σκέψη μου να εκδικηθώ
[back to top]

Αιώνες καταδίκης

Ακόμα μία νύχτα με μάτια νέκρα
Με βλέμμα παμφάγο την πόλη κοιτάζεις
Στους τοίχους ουρλιάζεις να βρεις επαφή
Χάνεις το μυαλό σου από στιγμή σε στιγμή

Ποτέ δεν σου φτάναν όσα σου έδινε αυτή
Τίποτα δεν γέμιζε την τρύπια ψυχή σου
Και τώρα σε λούζει ένα κόκκινο φως
Σε μάθανε που είναι από όταν ήσουν μικρός

Το σώμα της νοίκιασες και ψάχνεις σχισμή
Να κρύψεις όσα τρώνε την δίκη σου ζωή
Και πάνω που τέλειωσες και ο πόνος της μουδιάζει
Κοίτα την στα μάτια η μορφή σου σε τρομάζει

Στο βλέμμα του επομένου ψάχνεις συνένοχη
Στο γέλιο του ηρέμησες ξεχάστηκες για λίγο
“Χαλάρωσε” σου λέει “είσαι κανονικός”
“Έτσι εκτονώνεται ο άντρας ο σωστός”

Μα εκείνη όταν έκλεισε από πίσω σου η πόρτα
Δεν φώναξε δεν έκλαψε δεν έχασε καιρό
Μία χαράκια στο μάγουλο της θύμισε με μίας
Δεν πρέπει να μειώνεται ο ρυθμός της δουλείας

Βλέπεις και εκείνης της είχανε πει
Πως είναι και αυτή μία δουλεία κανονική
Για αυτό να μην φωνάζει, μην κάνει χαλασμό
Θα πληρωθεί απ τον Έλληνα καλά τον βιασμό

Ακόμα ονειρεύεται και κάνει υπομονή
Χαϊδεύει τα δεσμά της στην ροζ της φυλακή
Σήμερα το ένιωσε πως ήρθε η στιγμή
Με τα δεσμά να πνίξει το δικό της νταβατζή

Αιώνες καταδίκης
Με διαλείμματα χαράς
Έσβησε η ανάσα σου
Σε σύμπαν μοναξιάς
Κοίταξε τριγύρω
Απέραντο κενό
Άδεια μοιάζουν όλα
Η ψυχή και το μυαλό
[back to top]

Self-Titled Demo (2008)

Σαν μια γροθιά

Missing
[back to top]

Όλα γι’αυτην

Missing
[back to top]

Σε ότι πίστεψα

Missing
[back to top]

Ο χρόνος πίσω δεν γυρνά

Missing
[back to top]

Μπυροποσία

Missing
[back to top]