Οι Indico μας είχαν κάνει ήδη μεγάλη εντύπωση με την πρώτη τους κυκλοφορία η οποία είχε μελωδιές, δύναμη, συναίσθημα και καλό στίχο. Εκείνη η κυκλοφορία ήταν EP και φαίνεται ότι έφτασε η ώρα για κανονικό cd.
Έτσι έχουμε στα χέρια μας το «Πριν το τελευταίο σύμπτωμα» το οποίο πέρα από το όμορφο Artwork και την άρτια παραγωγή για το είδος (μεγάλη βελτίωση σε σχέση με το πρώτο τους EP σε αυτό τον τομέα) έχει να μας δώσει και όλα όσα χαρακτηρίσαν τους indico στο παρελθόν αλλά σε μεγένθυνση.
Πλέον έχουμε να κάνουμε με ΠΟΛΥ καλούς στίχους, σαφώς ποιο δουλεμένους, καλύτερα σε «διάρκεια» ρεφραίν και καλύτερο δέσιμο σαν μπάντα. Επίσης συνθετικά έχουν ανέβει καθώς τα κομμάτια εξελίσονται σαφώς καλύτερα από ποτέ και έχουν άνεση στο να «ανεβαίνουν» στα ρεφραίν. Παρόλα αυτά πρέπει να σημειώσω ότι κάποια verse δεν ήταν του γούστου μου, καθώς η φωνή σε αυτά ακολουθεί εμφανώς την κιθάρα και δεν δίνει κάτι παραπάνω. Όμως ακόμα και σε αυτά τα κομμάτια (πχ. το «Χίλια ουρλιαχτά») καταφέρνουν να ισορροπούν το κομμάτι με ένα πανέμορφο ρεφραίν. Να σημειώσω ότι η μπάντα έχει βελτιωθεί και στον συνθετικό τομέα καθώς σε αντίθεση με το πρώτο cd που είχε κάποια «χιτ» του πρώτου ακούσματος, εδώ έχουμε «χιτ» που θέλουν χρόνο για να αναπτυχθούν στο κεφάλι σου και θα ξεφτίσουν πολύ πιο δύσκολα.
Αντιεμπορικό και μελωδικότατο πανκ ροκ στα καλύτερά του λοιπόν, φλερτάρει ανα σημεία με bad religion, ακουμπάει σε άλλα σημεία μέχρι και στοιχεία των blink182 («6″) αλλά και αγγίζει την ωριμότητα των Χάσμα σε άλλα («Συνομωσία της συνείδησης»).
Θετικά : Ένα βήμα πάνω από την πρώτη τους απόπειρα, δέσιμο, σύνθεση, ωριμότερες μελωδίες, μια από τις καλύτερες diy κυκλοφορίες εν έτη 2010.
Αρνητικά : Κάποια ίσως «ακατέργαστα» verse που θα μπορούσαν να έχουν πιο δουλεμένα φωνητικά σε επίπεδο μελωδίας.
8.5/10